Artık 10 gündür İzmir’deyim. On gündür de İzmirliyim. İzmir’de bundan önce bu kadar uzun kalmışlığım ve yaşamışlığım, 1975 yılının yazına ait. Üniversite sınavlarına çalışmak ve devamında da sınava girmek için bulunmuştum.Onun dışında hiç 10 gün ve daha fazlası bir yaşantım olmamıştı İzmir’de. Her ne kadar çocukluk aşkım da olsa İzmir, beni şimdiye değin bu kadar uzun süreli kabul etmemişti .İstememişti.
“Ankara bu gün senden ayrılıyorum. Elveda” başlıklı yazım ile başlayan yolculuk, bir çok anıyı ve yaşanmışlıkları Ankara’da bırakarak devam etmişti.
Yazımı okuyan eşim dostum, yazımla çok duygulandıklarını, hüzünlendiklerini dile getirdi. Sulu gözlü olanlar ise ağlamışlar bile!
Kimisi yazım sonunda Ankarayı daha fazla sever hale geldiklerini belirtirken, kimisi de, yaşayacakları benzer ayrılıklarda, yazımdan esinleneceklerini belirttiler.
Hatta üşenmeden satırla dolusu, benzer duygularını yazanlar oldu.
Yazımı sosyal medyada arkadaşlarına paylaşanlar, kendi mahalli derneklerinin yayın organlarında yayımlamak isteyenler.
Ankara’dan ayrılmak isteyen dostlarımızın olduğu ve Ankara nostaljisinin onları bir türlü Ankara’dan koparamadığını da öğrendik.
Bir dostumuz, ” biliyorum çok sık görüşemiyorduk ama, sizin bir telefon ötemizde olduğunuzu biliyordum” diyerek mesafeleri kısaltmaya çalışıyordu.
Bir başka dostumuz gidişimizi, ” bir göç” olarak nitelerken, bir başka dostumuz, ” tebdili mekanda” fayda görüyordu.
Ama anladık ki, İzmir illaki ikinci vatan!
Hep o dile geldi mesajlarda, yorumlarda ve maillerde; illa ki İzmir!
Bir dostumuz şimdiye değin yazdığımız en duygusal yazının, o yazımız olduğunu belirtirken, bir başka dostumuz, ” İşte geldim İzmir. Merhaba” başlıklı bir yazımızın olup olmayacağını sordu.
Bir kaç dostumuz, “hazırlıksız yakalandığım kalleşler” sözüm üzerine değişik varyetelerde bulundu. Hatta bu ifadem,gönül almanın bir yolu olarak çok da ulvi bir işe vesile oldu.
Bir dostumuz da, ” Sen rahat ol.Ankara seni anladı.” ifadesiyle yüreğimize su serpti.
Velhasıl dostlar, Ankara’dan ayrılmak gerçekten zordur.Çok zordur. Sizlerden,yaşanmışlıklardan, hatıralardan, sokaklarından ayrılmak çok zordur.
Hele ki karşılığında İzmir olmazsa, imkansızdır.
Biliyorum, dostlardan ayrılmadık: Onlara yeni mekanlar, yeni ufuklar açmak için buradayız.Hatıralar ise hep koynumuzda, meraklanmayın!
Tüm dostlarıma bu süre zarfındaki hemşehrilikleri için minnettarım.Hayırlı olması temennilerine de ayrıca teşekkür
ederim.
Sizler unutulmayacaksınız! Unutturulamayacaksınız!
Unutmayın; Ankara bizimdi,şimdi İzmir de bizim!