Bilen bilir, babamı bundan 49 yıl önce henüz 44 yaşındayken kaybetmiştik. Biz çocukları henüz 15’li yaşları görmemişken. Bizler için acılı bir hikayedir, sancılı hikayedir.
Sonrasında da okuma kaygısı, iş kaygısı, çoluk-çocuk kaygısı derken, rahmetli babamızın izini sürmek bir türlü mümkün olamamıştır.
Şimdilerde ise kaygılar mı azaldı ne, bu işlerin peşine düştüm.
Bundan bir kaç ay önce, Nisan ayında, tesadüfen babamın ilkokul arkadaşına rast gelmiş, Kızılçullu Köy Enstitülü İlyas Bey (İlyas Kalay) öğretmenimle tanışmıştım. Bu rastlantının şaşkınlığını, sevincini unutmadan, bugün babamın
bir sınıf arkadaşı ile daha tanıştım.
Dikili’de ziyaretine gittiğim İlyas Kalay hocamın yanında, çok büyük bir sürprizi vardı; babam rahmetlinin yine aynı ilkokulda sınıf arkadaşı olan Kemal Şener.
Yaşları 93’leri devirmiş bu koca çınarların, sohbetleri ve anıları saatler boyu sürdü. Onların gözlerinde, sözlerinde, dillerinde babamı buldum. Bana babamı, 80 küsur yıl önceki sınıf arkadaşlarını anlattılar tek tek.
Sözlerine, dillerine doyamadım. Hele, Kemal amcanın”
baban şimdi bizi görüyordur” sözü var ya; kalbimden vurdu. Can evinden vurdu.
Sizler var olun koca çınarlar. Sizler var olun babamın arkadaşları. Var olun da bana babamı anlatın