Takvim yaprakları eskidi gitti. Dağıldı herbiri dört bir yana. Yırtık, çiğnenmiş ve kullanılmış. Arsız, yüzsüz ve çirkin. Aynen yaşandığı günler gibi. Dertli, tasalı ve yorgun. Herbir adımı eksik, her bir sesi kesik.
Takvim yaprakları aldı, götürdü koca bir yılı. Kocaman bir yılı. Sabırla, inatla, azimle. Gün gün işledi. Gün gün tüketti.
Sabırını işledi, günlere, haftalara , aylara. Biriktirdi. Topluca salıverdi, bir sonsuza. Bizi yordamsız, yolsuz koydu.
Güya bizi yeniledi; güya yeni bir çentik attı hayata. Güya herşey bizim içindi. Güya bizi hayata bağladı.
Meğer hayat yeni başlamış bizim için. Meğerse herşey bizim içinmiş. Meğerse her şey yolun başıymış. Meğerse yalandan kocaman bir yol varmış gidilecek.
İşte yepyeni bir ay’mış adı ve yepyeni bir yıl. Nasıl kıskanmaz insan Ocak’ı? Hem kendini değiştirdi şimdi ve koskocaman bir yılı.
Ve geri sayım başladı: 1, 2, 3, 4, ve ileri!
Unutma! sayılan Ocak’ın günleri değil, giden günler. Giden hayatlar!
Nice Ocak’lara!