Ne demeli, Nisan’dayız! Sanki yeni bir dünyadayız. Renklerin, seslerin, kokuların hayat bulduğu başka bir devrandayız.
İşte! Nisandayız.
Belki en güzel Nostaljik Takvim yazılarım, bu aya ait. Nisan’a ait.  Nisan’ın cilvesine, onun fettanlığına ait. Onun vurdumduymazlığına, onun yarattığı havaya, meşkine ait.
Hani bir de Nisan doğumlu olsaymışım ya, narsisliğimden çekilmezmişim! Hani iyi ki de değilmişim!
Lakin ne değişir, ayların en çılgını, en zalimi o değil mi?
Kendine has bir kokusu olan aydır, Nisan. Çim kokar, çimen kokar, hanımeli, zambak kokar. Nisan’da İzmir menekşe, Ankara yasemin kokar.
Nisan, başka kokar. Has kokar. Sokaklarında kadın, evlerinde nane kokar.
İşte bu yüzdendir ki, bu yazımız şimdiye değin Nisan Nostalji Takvimine konuk olan ve bize baharı hatırlatanlara ayrıldı. Onların yüzü, onların bakışı, onların sıcaklığıydı bize Nisan!
Bilmezdik ki Nisa’lar Nisan kokarmış! Bilmezdik ah Nisan!
