Ocaklar hep korkutmuştur beni. Kışlığına vermişimdir korkumu. Kara, çamura. İki yerin kışın var zaten bende. Ankara’nın ve Demirci’nin. Birbirine benzer kışları. Soğuk, karlı, buzlu ve sıkıntılı. Kar resimli, çamurlu.Hep okul yollarını hatırlatır bana Ocak ayı.
Boğazlı kazaklara şimdilerde olan soğukluğum, o yıllarda sıcaklığına sarılmalarımla ilgilidir. Yeşilinden, kırmızısına, moruna, beyazına değin çoğalan eskide kalmış bu kazaklarımın mevsimidir Ocak.
Biraz ıslak.Biraz karışık.
Keza bazı sıcak dostlukların da mekanıdır Ocaklar. Hala süren, hala yaşayan, ocaklar sürdüren.Ocaklar veren. Biraz nergis kokusuna sığınan. Hayallerine sığınan.Sıcaklığına hayran olunan tavşan kürklü mantolar.
Ocak, başlangıcı her şeyin. İlk adımı. Sondan bir evveli.
Ocak, yeni bir yol. Yeni bir savaş. Sorun yok. Hayatın, varlığın, yaşamın sadece ilkel bir ölçütü Ocak. Varım. Buradayım diyebilmenin  bir sınaması.
Buradayım!