Onu ilk siyah beyaz bir televizyon ekranında gördüm. Yıl, 1970’ler. Olabilir mi? Sanırım, 1972- 73 yıllarıydı. Yanılmıyorsam.
Üzerinden bir kaç yıl geçtikten sonra, aynı okulda, karşı karşıya gelebileceğimizi hiç hayal etmemiştim. Düşünmemiştim.
Demek ki o yıllarda henüz yüksek öğrenim yapma hayallerim de yokmuş. Hangi okul olabileceği konusunda tesbitlerim de. Dahası, Mahmut Hoca’nın hangi okullarda, ne yapabileceğinin bilgileri de.
Karşı karşıya ilk geldiğimiz andaki heyacanımı hatırlıyorum. İçimden “ben sizi ilk televizyonda gördüm” demek geçti. Oysa daha kimsecikler televizyonda görülmez iken, o en çok görülenlerdendi. İçimdeki sesin çirkinliğini anlayınca vaz geçmiştim zaten.
Öğrencisi olduğum dönemleri mutlu günler sayarım.Beni en çok etkileyen yanı ise, ders anlatışındaki sadelikti. Tek tek ve ağır ağır anlatırdı her şeyi. Bazan da bıyık altı gülüşüyle bizi sorgulardı. En çok aklımda kalan figürü de ekteki afişde yer alıyor zaten.
Benim bu yazım, Ölümünün Ardından 12. Yıl Geçmiş bir hocamızı anmak için, mezarının başında olacağımızı duyurmak içindir.
Benim, mezuniyet sonrası iş hayatıma yön veren çabasını ve katkısını hiç unatamayacağım anısını ise elbet bir gün yazacağım. O tarihi günü hiç unutmayacağım.
Nurlar içinde yatsın.