Tamı tamına 7 yıl önce yazmışım, “Bir Fotoğraf Okumak : İnegöl’de Hastane” yazımı. Tarihi de 10 Aralık 2011. Elime geçen bir İnegöl Hastane fotoğrafı üzerine okumuşum. Bir fotoğrafı yorumlamışım anlayacağınız. Başkaca hiç bir bilgi ve belge olmaksızın, insanları adlandırmış, mekanı canlandırmış, görevleri, hastaları, binaları renklendirmişim.
İsimler seçmişim kendimce, doktora benzettiğime Doktor Asım demişim, hastaya manifaturacı Hilmi Efendi, hastabakıcı olarak gördüğüme de, Hastabakıcı Remzi.
Kim ne karışır ki, bilmediğim , görmediğim isimler üzerine, yeni ve farklı şeyler söylememe ve yazmama? Hastaneyi tarif etmişim, odalar, sofalar yaratmışım. İnsanları sigara içmeye, balkonlara göndermiş, yaz aylarını bile düşünerek, havalandırmaya imkan tanımışım.
Sonra üşenmemiş, o üç insanın uzun vadeli yaşamlarına yeni kılıflar, kalıplar seçmişim. Doktor Asım’ı İstanbul’a, hastamız Manifaturacı Hilmi Efendiyi sapasağlam işinin başına, hastabakıcı Remzi’yi ise evine göndermişim.
Sonra üzerinden ifade ettiğim gibi 7 yıl gibi bir süre geçince, İnegöllü bir insan çıkıp aramış sizi, ” Haldun Bey, Doktor Asım beyi tanır mıydınız” diye sormuş!
İşte tam da o an büyü bozulmuş. Bozulmuş adeta büyü.
Doktor Asım dediğimiz insan, Mehmet Ali Geylan çıkmış, ” Sıhhiye Mehmet” olarak nam yapmış, Mehmet Ali Geylan çıkmış. Manifaturacı Hilmi Efendi dediğimiz de keresteci Ömer Şen. Üstelik Gürcü Mehmet Ağanın oğlu, Ömer Şen çıkmış..
Ne gam?
Ne keder?
Hala, hastabakıcı Remzi’ye kendi kimliğini giydiremedik. Kimdir bilemedik.
Bir gün o da olacak. Ona da gün doğacak.
Yıllar sonra bu üç insan, bir hastane odasında yeniden can bulacak.
Fotoğraf tam olarak okunacak.