Öğretmen Okullarının Yıl Dönümü olan 16 Mart tarihini, dün unuttum. Nasıl alınmıştır şimdi, Manisa’daki Öğretmen arkadaşlarım. Artık unuttu bu çocuk Öğretmen Okulunu, demişlerdir.
Oysa bilmezler mi her biri benden çok, en güzel anılarımın O’ okul günlerime ait olduğumu. Kendilerini nasıl sevdiklerimi! Okuluma hayranlığımı! Anıları yazmadaki, yaşatmadaki sevincimi.
Okulun yıllıklarına geçmiş, şiirlerimi. Önlerinde aldığım ödüllerimi.
Öğretmenlere olan bağlılığımı ve saygımı.
Yemekhanede ki nöbetimi, evci çıkış günlerimi, geri dönüşlerdeki durgunluğumu. Sık sık hastalanışımı. Bu çocuk baharı göremez denirken, inatla yaşadığımı.
Sarardığımı. Sonrasında yeniden yeşillendiğimi. Canlandığımı.
El işi kazaklarımın yumuşaklığından ve sıcaklığından benden çok istifade ettiklerini.
Derslerde değil ama sosyal hayattaki başarılarımı.
İşte bundan önceki yazımın da bir kanıt olduğu üzere, hala O okul günlerimi andığımı. Okulumu özlediğimi. Öğretmenlerimi özlediğimi. Kendilerini özlediğimi.
Elbet unutulmaz, 16 Mart Öğretmen Okullarının Kuruluş Yıldönümü, elbet unutulmaz. Ama, işte!
Hepinizi, Okulum kadar seviyorum!
Comments