Bu kez yazmayı değil okumayı ve izlemeyi istedim. Bakalım insanlar Babalar Günü için neler yazacaklar diye! Babaları için neler yazacaklar diye! Oysa Face’deki o yazılar birbirinin aynısıydı.Belki de bir birinin uyarlamaları şeklindeydi. Hani üç aşağı, beş yukarı aynı sözcükler, aynı benzetmeler, aynı ifadeler. Bu yazıların hepsini kompozisyon sınavı sonucu, öğrencilerinden almış ve her birini okuyup…
Çok şükür, 60’ıncı yaşımızı tamamladık bugün. İşin doğrusu kolay da değil hani ! Geriye dönüp baksak, kaç kez ölmüşüzdür, kaç kez yeniden doğmuşuzdur? Nice acıların içine nasıl sevinçler yerleştirmişizdir. Ya da tam tersi! Sevinçlerimizin ucu, bir acıya nasıl da dokunmuştur. Nasıl haykırmış, ne kadar yalvarıp- yakarmışızdır. Yıkılıp, sonrasında yok olmaktan geriye ne hallerde dönmüşüzdür. Hele ki bu memlekette!…
Yazımızın başlığı, bir süre severek, onurlanarak yazılarımı sürdürdüğüm gazetemiz oldu.Vallahi bu süreç nasıl başladı hatırlamıyorum şimdi. Ne oldu da yazı yazmaya heveslendim, arkadaşlar da ne oldu da “haydi buyur” dediler, bilemiyorum. Yayımlanan ilk yazımı bile unuttum şimdi. Geriye dönüp bakmak gerekiyor; arşivi şöyle bir talan etmek gerekiyor. Lakin bu şansım da şimdilik yok. Çok değil,…
Haziran doğumluları severim. Sıcak, renkli, yaratıcı, heyecanlı, konuşkandırlar. Hatta biraz örgütçü, hatta biraz öncüdürler. Ne var ki, bu kadar çok şeyden hangisi olması gerektiğini bir türlü beceremezler. Aynı Haziran’ın kendisi gibi. Öncüdür; yola çıkartmanın, yola dökmenin öncüsüdür Haziran. Örgütçüdür; bir araya gelmekte nazlanan, zorlanan insanları, bir yapıştırır ki birbirlerine. Konuşkandır Haziran. Bütün bir yıl anlatır, anlattırır…
Eyvah ! Eyvah! Yazamaz olduk. Yazmaz olduk. Artık dönüp geriye bakmaz olduk. Önce Face peyda oldu hayatımızda. Her şeyi kolaylaştırdı. Daha kısa cümlelerle, kısa yazılar kullanılır oldu. Beğenilir oldu. Öyle kolaydı ki! Yazıyorsun bir şeyler, gidiyor hedefine hemencecik. Tembelleşiyorsun! Bana en cazip kısa yazması geldi. Hatta kaynak kullanmadan, araştırma yapmadan, ölçmeden, biçmeden yazması. Üstelik o…
O Mart’ı bile bitirdik baksanıza! Üstelik yazamamışız kendisine ait bir şeyler. Garip bırakmışız. Rüsva etmişiz. O’nun yaptıklarını bilmezmişiz gibi.Bize Semeni çimlendirmeyi unutturdu her şeyden çok.Cemreyi unutturdu. Yazmayı unutturdu. Kadınlar Gününü unutturdu. İşte kapıda 17 Mart, henüz kalem kıpırdamadı. Peşinden Nevruz! Unutuldu her şey. Mart unutturdu! Oysa neler yazardım ben ona? Neler! Bir takvim bile koyamadık.…
İşte bitti bile. Geriye ne kaldı ondan? Günleri tek tek saymak bile nafile, geçmiyor zaman! Şubat dedik , küçülttük onu. İşte bu yüzden küçük kaldı yazımda. Ufacık. Üstelik hiç olmadığı kadar soğuk.
SATRANÇ OYUNCUSU, STEFAN ZWEİG Stefan ZWEİG’ın yazdığı Satranç Oyuncusu adlı eser, koleksiyonumun ilginç eserlerinden biridir.Eseri ilginç kılan, baskısının Adana’da yapılmış olmasıdır. Elbette yerel özellikli basımların mahalli matbaalarda basılması bilinen gerçeklerdendir. Ancak Stefan Zweig gibi uluslararası ün sahibi bir yazarın eserinin ( ve de ilk baskısının) İstanbul değil, hatta Ankara bile değil de Adana’da basılıyor olmasının…
Yeni yıl, dediğiniz ne ki? İşte üzerinden 4 gün geçmiş bile. İşin cıvıltısı, heyecanı ve gizemi 21 Aralık gecesiydi sadece. Gerisi ise bomboş bir hikaye: Aynı günler, aynı işler, aynı insanlar. Tek tük aramıza katılanlar ve aramızdan ayrılanların dışında tabii ki! Sihir o gecedeydi, o gecenin pırıltısındaydı. Hani kendi kendimize yarattığımız bir pırıltı. Işıklı, parıltılı…
Hatırlar mısınız bir zamanlar takvimlerimiz vardı. Her biri güzel ve şirindiler. Çeşit çeşittiler. Duvarlarımızı, salonlarımızı, ceplerimizi ve masalarımızı süslediler. Yanı sıra okumamıza, öğrenmemize ve eğlenmemize de yararlardı. Hani deriz ya, hiç bir şey eskisi gibi değildir diye: İşte önce o takvimleri kaldırdık hayatımızdan, sonra da hiç bir şey eskisine benzemedi. Size eski takvimlerin güzelliğince yeni…
Kasım da bitti artık, Aralık’tayız! Bir o kadar da bir taraftayız: Kışdayız. kardayız, çamurdayız, yağmurdayız. Hepsi bir yana soğuktayız. Ömrümün ilk kışını gördüm İzmir’de. Öyle ya, İzmir benim için tatil ayıydı, yazdı, bahardı.Neşeydi, balda kaymaktı.Bu gün gördüm kışı İzmir’de; Ankara’ydı. Hani Cebeci’de yurttan çıkınca, merdivenlerin üzerine uzanmış soğukla beraber rüzgarın sesine tanık olursun! Hani Etlik’de…
ODTÜ Mezunlar Derneği Koleksiyon Kulübü tarafından düzenlenen, ” Dünden Bugüne Taşıdıklarımız” temalı karma sergiye, ” Memleket Hastaneleri” konulu fotoğraf koleksiyonumuzla iştirak ettik. Ankara Çankaya Belediyesi Çağdaş Sanatlar Merkezinde düzenlenen karma sergiye 22 koleksiyoner arkadaşım daha eşlik etti. Gerçekten de serginin adına çok uygun şekilde, bizlerin sahip çıkmadığı anda yok olup gidecek nice, obje, efemera, fotoğraf,…
Az değil, 25’inci sergimi gerçekleştiriyorum. Ya karma bir sergiye iştirak, ya bir arkadaşımla ortak, ya da şahsi çabalarımla ortaya çıkan sergilerimin sayısı 25’i buluyor. Ankara Şehir Anıt ve Heykelleri, Köy Enstitüleri, Memleket Hastaneleri, Cumhuriyet Bayramı, 10 Kasım Atatürk, Cumhuriyet ve Ankara ana temalarından oluşan bu sergilerde koleksiyonuma ait çok sayıda kitap, fotoğraf, takvim, afiş ve…
Ve başladı Kasım, kasılarak, yararak.En güzel sıcaklar, en güzel soğuklar ben de diyerek ! Koşarak, delirerek. Olmadı haykırarak.Renklere bürünerek, sesleri büyüterek. Olsa da kokularla arası, onları da uçurarak! Başladı Kasım, coşarak. coşturarak! Soğuklarına esir, güneşlerine tutsak ederek. Kaçamayarak, teslim olarak. Başladı, o kış. Hele İzmir’de şaşırtarak. İlk kışımız başladı bugün İzmir’de.Yine hastalıktan kurtulamayarak! Sorun belli;…
Yine bir Ekim. Ne hayrettir ki, son altı aydır hariç, bunca yıllık yazılarımın yalnızca iki tanesini İzmir’de yazmışım. Ya da İzmir’den! Ekim 2014 ve Ekim 2015 Nostalji Takvimi yazılarını. Demek ki Ekim ayı İzmir ayı imiş besbelli. Ekimlerde İzmir’de olmakmış yaşamak! Diyemedim, yaşamak İzmir’miş besbelli! Üzümün o sapsarı çekirdeğinde vakit, karpuzun o ince dilim yeşil…
