Yerden çok, göğe ait Eribe… Bazı isimler semboldür. Kahramandır. O isimler anılmadan, o isimler yazılmadan, koca bir tarihi yazamazsınız. Anlatamazsınız. İşte Vecihi Hürkuş da o isimlerden biridir. Başlıcasıdır . Onun ismini anmadan, onun ismini ilk başa almadan Türkiye Havacılık tarihini yazamaz, anlatamazsınız. İstanbul’da 1932 – 1934 yılları arasında Kadıköy’deki “Vecihi Sivil Tayyare Okulu ”nu işleterek,…
Artık yanıltmıyor hiç bir şey beni, tarihin yanılttığı kadar. Aldatmıyor da. Tarih dediğim de korkulası, kaçınılası bir şey değil. Sığınılası bir şey.. Liman gibi. Dost eli, dost evi gibi. Aradığında bulmazsın hiç bir şeyi. Bilmezsin bile aradığını. Sonra? Sonra bir bakarsın, aradığın da yanında. aramadığın da. O misal oldu bizim bu Demirci Bayram Kartları. Beşi…
Cennet yasta! Bu gün bir koca çınarı daha kaybettik! Çok değil, 5 ay önce Eylül Ayında Dikili’deki evinde kendisini ziyaret ederek, elini öpüp, sohbet ettiğim, Kızılçullu Köy Enstitüsü 1944 yılı Mezunu Nail Çağlayan öğretmenimizi kaybettik. Uzunca bir sohbetti o gün, ne biz kolayca ayrılabilmiştik, ne de…
Yıllar bizim meyvelerimiz aslında. Hemen hemen 10 yılda bir meyve veren bir ağaç gibi ömrümüz. Nasıl kızabilirim ki, yıllar geçiyor, ömür bitiyor diye? Nasıl sevmem o meyveleri? Tadından yenmeyen ilk meyve değil miydi Ahmet Birim? Peşinden gelmedi mi allı-pullu Şebnemimiz? Özledikçe uzanmadık mı o ömrümüzün ağacına, bir meyve bir meyve daha diye? İşte Andaç Baran…
Eğer gelen yıl zaten yeni ise, kutlamasını yeni birine niye söyletelim ki? Varsın yaşı seksenlerde dolaşan bir teyzem ile yaşı altmışları aşmış bir adam, birlikte söylesinler bunu, olmaz mı? İkimiz de tüm içtenliğimizle Yeni Yılınızı kutluyoruz: Nice yıllar!
Osmanlı devri Adana –Mersin Demiryolunu yapan yabancı bir şirkette teknisyen olarak görev yapan Fransız bir babanın ve Adanalı zengin bir ailenin kızı olan bir annenin çocuğu olarak 1890 yılında doğan Şekibe Ali, ( babası daha sonra Müslüman olarak Ali adını almış ve İstanbul’a yerleşmiştir) Aksaray Kız Sanayi Okulunu tamamlar. Ardından Kız Rüştiyesini ve Kız Öğretmen…
Haldun Cezayirlioğlu Çok yazık.. 24 Kasım Öğretmenler Günü için programladığımız Köy Enstitüleri Sergisini yapamıyoruz, açamıyoruz. Suçlu aramak, suçlu bulmak değil niyetim. Belki de en büyük suçlu benim. Öyle ya, kime ne Köy Enstitülerinden? En çok da, “ Gel bu sergiyi 24 Kasım’da Konak Belediyesinde açalım” diyen Serpil Gedik Birsin’den, “Gel bu sergiyi 25 Kasım’da Ankara…
Tamı tamına 7 yıl önce yazmışım, “Bir Fotoğraf Okumak : İnegöl’de Hastane” yazımı. Tarihi de 10 Aralık 2011. Elime geçen bir İnegöl Hastane fotoğrafı üzerine okumuşum. Bir fotoğrafı yorumlamışım anlayacağınız. Başkaca hiç bir bilgi ve belge olmaksızın, insanları adlandırmış, mekanı canlandırmış, görevleri, hastaları, binaları renklendirmişim. İsimler seçmişim kendimce, doktora benzettiğime Doktor Asım demişim, hastaya manifaturacı…
Bu sergide görünce ağlanası belgeler var, işte biri: Yıl 1947, aylardan Kasım. Yani tam 71 yıllık belge elimdeki. Kastamonu’nun Eşen Köyüne iki adet soba alınacaktır. Bu sobaların biri, köydeki okulun dersliği için, diğeri de öğretmenler odası içindir. Ek olarak da 8 boru, 2 de dirsek vardır alınacaklar arasında. Bu alışverişin toplam tutarı da 50 liradır.…
Bugün cennette değil, cennetlik bir öğretmenimin izinde, köyünde, evindeydim. Kızılçullu Köy Enstitüsü 1944 yılı mezunu Nail ÇAĞLAYAN’ı ziyaret için Dikili-Kabakum’daydım. Geçtiğimiz ayda 93 yaşını tamamlayan Nail öğretmenimle, 2011 yılında şahsıma gönderdiği bir mektupla başlayan, yazdığı çeşitli kitaplarla devam eden diyaloğumuz, bugünkü sohbetimizle zirveye ulaştı. Bu yaşta, bu hastalığına rağmen hala beyni, yüreği, gönlü berrak ve…
Bilen bilir, babamı bundan 49 yıl önce henüz 44 yaşındayken kaybetmiştik. Biz çocukları henüz 15’li yaşları görmemişken. Bizler için acılı bir hikayedir, sancılı hikayedir. Sonrasında da okuma kaygısı, iş kaygısı, çoluk-çocuk kaygısı derken, rahmetli babamızın izini sürmek bir türlü mümkün olamamıştır. Şimdilerde ise kaygılar mı azaldı ne, bu işlerin peşine düştüm. Bundan bir kaç…
Değerli meslektaşlarım, Öncelikle, Demirci İlköğretmen Okulu’nun 1975 yılı mezunu olarak, hepinizi içtenlikle selamlıyorum. Çalışma hayatımda her ne kadar öğretmen olarak görev yapmamış sayılsam da, bu süreç zarfında her an okul arkadaşlarımla, ilişkilerimi sıcak ve samimi tutmaya çalıştım. Onlarla olan diyaloglarımı kesmeden hatta artırarak sürdürdüm. Değerli meslektaşlarımın düzenlediği yemek organizasyonlarına katılmaya da özen gösterdim. Benzer etkinlik…
İzmir köy mü? Köy. Güzelleri olan, eskileri olan, kıymetlileri olan bir köy. Belki güzelleri daha çok, belki eskileri daha çok, belki kıymetlileri daha çok, ama köy! Denizi olan köy olamaz mı? İmbatı, meltemi olan olamaz mı? Parkları, bahçeleri olan köy olamaz mı? Tramvayları, banliyöleri, metroları olan köy olamaz mı? Adım başı kafe, kafeterya, restaurantı olan…
Çok değil, sadece 10 yıl önce yayımlanmış bir yazıyı, güncel tutmak adına, bir kez daha yayımlama ihtiyacı çıktı karşımıza. Sırf envanterde yerini alması amacıyla tekrarlıyoruz.
