Bayramlar gelince, eski bayramlar deyip geçmemek gerekir aslında. Hani nerede o bizim bayramlar demek ise hiç! Bugün yaşanmayan,yaşanamayan o bayramlarda biraz da kendinden bir şeyler aramalı insan! Eğer bayram, özünde birlikte olmak, birlikte eğlenmek ise, yıllar içinde yitip giden , en çok kaybolup biten de eğlenmek faslı olmalı. Bakma; birlikte olma vasfı da yıldan yıla…
Yaz bitti deyince kızdı arkadaşlar; ne bitmesi diye! Henüz her şey güllük gülistanlık diyorlar. Her şey yaz havasında. Oysa yer yer çekiliyor sesler, kokular, renkler. Çocuklar.. Sokaklardan çekiliyor onlar. Hatta evlerimizden bile. Yaz bitti dostlar, mevsim sonbahar. İşte Eylüldeyiz. İşte hepimiz Eylül’üz. Sarardı sararacak bedenler. Kızardı kızaracak. Yaz bitti dostlar, Eylüldeyiz. Bilmezsiniz belki ama hüzündeyiz,…
Bilirsiniz, bazı sohbetlerimizin konularından birini de, geçmiş yıllara ait gıda fiyatlarının ne olduğu ve günümüze yapılan mukayeseleri oluşturur. Çoğu zaman da kuruş muydu lira mıydı diye bir kuşkuya düştüğümüz çok olmuştur. Ya da yüz lira mıydı, bin lira mıydı diye! Peki niye 51 yıl önceki fiyatlar diye sorarsanız, cevabımız da ; elimizdeki kaynağın o…
Hayattaki ilk mesleğimdi Öğretmenlik. Demirci İlk Öğretmen Okulundan, 1975 yılında mezun olarak hak kazanmıştım bu mesleği.. Yüzlerce arkadaşım ile birlikte aynı gün. Daha da geriye gidince, okulumuzdan öncesi yıllarda mezun olmuş büyüğüm binlerce meslektaşımla birlikte. Yada sonrası yıllarda, farklı kurumsal yapılaşmalarla dahi olsa, nihayetinde okulumuzdan mezun olan diğer meslektaşlarımı da sayarsak on binlercesiyle. Demirci, o…
Yeniden başlayacak olsam hayata, yine Haziran Ayında doğmak isterim. Neden bilmem; yaz çocuğu olmasını seviyorum. Yazı seviyorum. Yazın kendine has o havasını. Üzümünü, kirazını, karpuzunu. Denizini seviyorum. Deniz havasını, deniz kokusunu seviyorum. Denizde olmayı seviyorum. Yaz kültürünü, yazın kendine has hayatını seviyorum. O yumuşaklığı, hoşgörüyü, adam sendeciliği, kibarlığı seviyorum. İnsanların sevincini, çocukların neşesini seviyorum. Fazladan…
Ağustostayız.Hiç bu kadar sıcak Ağustosum olmadı benim.Benim Ağustoslarım, sıcaktı belki ama yakmazdı, eserdi. Benim Ağustoslarım hiç aldatmazdı; akşamlarına hayran olunurdu. Gecesi, yıldırmazdı. Sabahları evden kaçırmazdı. Ben bu Ağustosları yaşamadım.Ben bu Ağustosların çocuğu olmadım. Olmadı. olmuyor. Ağustos, doymuyor. Neredesin ülkemin Ağustos rüzgarlarına teslim olduğum sahil kentleri, yaz tatilleri? Nerede o Ankara’nın akşamlarına hayran olduğum Ağustosu? Akçay,…
Biz Temmuz diyemeden geçti günler. Bayram-seyran, peşine de hani şu dokuz günlük tatil, unutturdu her şeyi. Takvim yazısı bu; bir takvim kadar dakik olmalı aslında. Vakitten söz etmeli, zamandan,andan. Hatta koca bir aydan, mevsimden ve yıldan. Hele ki Temmuz ise, hayattan. Kimimiz bayram dedik, kimimiz bir kaç günlük kaçamak.Oysa unutuverdik aylardan Temmuzu! O’nun kendine haslığını,farklılığını.…
“Yiğit olur, mert olur, kahraman olur, Yaman olur Demircinin efeleri yaman hey! Yamçı sırtta, kama belde, martin omuzda Halil Efe, Pehlivan’ağ, Gördes kızı Makbule. Ve Kaymakam Ethem bey..” Bu güzel dizelerin de içinde yer aldığı Demirci Efeleri Destanını ve hikâyesini daha önce bir yazımda yazmıştım. Geçen yıl düzenlenen Demirci Akıncıları Çalıştayı’nda da gerek metin…
İsmail Hakkı Tonguç, bugünkü Bulgaristan’ın Silistre iline bağlı Totrakan ilçesinin bugünkü adı Sokol olan Tatar Atmaca köyünde 1893 yılında dünyaya gelmiştir. Baba adı Hacı Veli Oğlu İdris, anne adı ise Vesile’dir. Kendinden küçük biir kız altı erkek kardeşi vardır. Kendi köyünde dört yıllık ilkokulu ve üç yıllık rüştiyeyi bitirmiştir. Oradaki öğrenimi sırasında aynı zamanda köyün…
Elimizdeki takvim dönemin Türkiye’sinin yalın gerçeklerini ortaya koyan türden bir örnek; basit, ilginç ve sade. Aslında bir o kadar da güzel ve bir o kadar da masum. Hatta bir o kadar da iddialı! İddialı oluşu, takvimin bir kamu kuruluşu tarafından hazırlanmış ve dağıtılmış olmasından kaynaklanıyor. Beraberinde de değişik maddi imkân ve kolaylıkların gözetilmiş olmasından. Takvimi…
Yaşlandım ben dedikçe; “sus konuşma diyor” eşim-dostum. Ama bilmiyorlar yaşlandım! Ben sussam, yaş susmuyor ki! Yaş, durmuyor ki! Bilmiyorum ne demeli? Ne demeli hayatın bu amansız akıp gidişine! Rehavetine, sakinliğine, uyuşukluğuna. Ya da anlamsız yerde ve zamanda ansızın hızını artırışına, çıkışına, çıldırışına. Ne demeli? Hayat nasıl ifade edilmeli! Bizim yerimize geçen kokular, renkler, tadlar, sesler…
Aylardan Haziran’ım. Haziran. Hani sabah uyanınca ilk gördüğüm tepeler var ya, hani sarısı çoğalmış, yeşil azalmış; işte o tepeler kadar Haziranım. Sarısı benden Haziran, ben yeşilden daha Haziran. O tepeler varamayan yaşlının, bebenin özlemi kadar Haziran: Dualarını o tepeye bakarak dileyen analar kadar Haziran. Başlarını oraya dikip, güya vakit geçirmeyi bekleyenler kadar Haziran. Güneşin ilk…
SEN AĞLAMA Sen ağlama dayanamam Ağlama göz bebeğim sana kıyamam Al gözyaşlarım senin senin olsun Göz yaşsız kalırsan ben yaşayamam. Sen ağlama dayanamam Ağlama ciğerim sana kıyamam Al ciğerim senin olsun Onsuz olunur ama sensiz yaşayamam. Sen ağlama dayanamam Ağlama canım sana kıyamam Al canım senin olsun Cansızlık sorun değil, ben sensiz…
” Hiç benim için yazı yazmadın diyene” Acaba bir kıyılarda, hala sabahları erkenden uyanıp, güneşe göz kırpan insanlar var mıdır? Yatağından kalkar kalkmaz pencereleri, kapıları açıp kendini verandalara, balkonlara atan kalmış mıdır? Hafif bir sabah serinliğine vurulup, vücudun esnetmeye çalışan insanlar bulunabilir mi hala? Ağaçların, çiçeklerin buğusundan kalkmış bir kokuyu, akşamdan kesilmiş çimenin burukluğunu…
Üzerinden koskoca bir 76 yıl geçtikten sonra, hani nerdeyse azılı muhaliflerinin bile , “masum”, “ otantik” ve “hayali” diye niteledikleri Köy Enstitüleri, bitmemiş çilesini tamamlamaya çalışıyor. Belki de tek uğraşısı, kastedilen hayatının geri verilmesi değil, yalnızca hakkının iade edilmesidir. Onur meselesidir bu onun için. Kapatılıp bir köşeye atılmasının değil, haksız, yalan ve mesnetsiz iddialarla hayatına…
