Demirci Yazıları başlığı altında yıllardır yazdığımız yazılar, kitap halinde yayınlandı.

Haldun Öğretmen Ankara’da Olmayacak.

Dün, bir öğrencim ses verdi. Uzaklardan ses verdi. Öyle bir sesti ki, yıllar yıllar evvelinden. O yılların tınısı, kokusu, dokusu vardı üzerinde. Sıcak, buruk. O ses de, bir başka şey daha vardı; bir haykırış gibiydi. Bir kopuş. Bir yakarış.

Önce bir yazı düştü mail adresime, bir kaç satır bir yazı düştü. “ Öğretmenim ben 1982-1983 yıllarında A’da ki öğrenciniz P. ”diye. Devamında da “ Ayrılığınız hepimizi çok etkiledi. Çok üzülmüştük. Sizi çok severdik. Bizleri okutmak için, çok çaba harcardınız. Sizi çok aradık.” diyen sözler vardı.

Konuşmak için telefon numaramı istiyor, izin verir isem de aramak istediğini belirtiyordu.

Kendisine ait olmadığını sezdiğim mail adresine, telefon numaramı yazmamın üzerinden çok geçmeden, telefonum çaldı.

Arayan, öğretmenliğimin kış aylarında, zorlukla ısınan sınıfımızın, en sıcak yerine oturtmaya özen gösterdiğim o sesti. Küçücük bir kız sesi değildi artık, o ses. Küçücük bir kız öğrenci sesi değildi, artık konuştuğum. Yıllar içinde çekilmiş çilelerle yoğrulmuş bir tokluk, bir anne olmanın gururuyla yoğrulmuş bir yumuşaklık vardı o seste. Yaşanmışlık vardı. Yaşamışlık vardı. Koca bir hayat vardı.

Duyguluydu. İçtendi. Güvenliydi.

“ Öğretmenim ne çok severdik sizi. Ne çok özlerdik. Okula gelmek için can atardık. Ne çok şey öğrenir, ne çok şey bilirdik. Bizlere okumamız için çok kitap dağıtırdınız. Ben de, her gün yeni bir kitap alır, okurdum. Sizden yenisini almak için can atardım. Siz de okuyup, okumadığımızı sınar, kitabı kısaca anlattırırdınız bizlere. Kim okumuş, kim okumamış bilirdiniz. Ama ben çok okurdum. En çok ben okurdum. Çok severdim okumayı.”

Çalışkan bir öğrenciydi. Okuyan bir öğrenciydi. Derli-toplu başarılı bir öğrenciydi. Yıllar içinde kaybolan o silueti beliriyordu konuştukça. Konuştukça hala okuyordu. Kitap seçmeden okuyordu. Sınıfımızın dışarıya bakan pencere önlerinde görüyordum onu, kitap okurken. Bazı cümleleri sesli sesli tekrar ediyordu. Görüyordum. Karşımda duruyordu.

“Bir gün babamı çağırmıştınız okula. Bu çocuğu okutun dediniz. Ne yapın, edin bu çocuğu okutun! Okutamazsanız da gönderin Ankara’ya, ben okuturum demiştiniz. Hiç unutmadım.”

Evet demişim, okumaya hevesli, başarılı bir kız öğrencimin, hayatını kurtarmasını istemişim besbelli. İnşaat işlerinde çalışan babası gelmiş okula da, ona demişim. Tutamamışım kendimi, olmazsa gönderin Ankara’ya demişim. Ben okuturum.

Okudun mu peki dedim. Acı bir ses çıktı içinden. Haykırdı. “Hayır” dedi. ” Önümde dört tane ağabeyim vardı. Nasıl okurdum? Nasıl okurum?”

Okuyamamış. İlkokulu bitirmiş, evde kalmış. Sonra dışardan ortaokul sınavlarına girerek, ortaokul diploması almış ama o kadar. Neye yarar? Oysa o, doktor olmak istermiş hep. Doktor olmak için canımı verirdim diyor. Doktor olmak için, giderdim diyor. Olmamış. Olamamış.

İçimi acıtan başka bir ses çıktı sonra; “Öğretmenim hani siz demiştiniz ya bana, ailen okutmazsa, gel Ankara’ya, ben seni okuturum demiştiniz ya! İşte bir gün bindim bizim orda bir dolmuşa, Ankara’ya gitmek için. Şoför az götürdü, araba evimizin önüne gelince, haydi kızım in, bu dolmuş Ankara’ya gitmez dedi, indirdi. Bitirdi. Kaldım. Gidemedim. O zaman anladım, Ankara’ya gidilemeyeceğini. Gidilmeyeceğini.”

Velhasıl, yıllar yıllar önce Güneydoğu Anadolu’da, köy kıvamındaki bir ilçede yaptığım, kısa süreli bir öğretmenlik serüvenimden, ardıma kalan en büyük söz, tutulamayan bir söz olmuş. O sözüm olmuş. Okutamadığım bir öğrencim olmuş. Kurtaramadığım bir öğrenci olmuş.

O, bugün başka bir şehirde, evlendiği adamın kentinde, hayat sürüyor. Dört tane evladı var. En büyük kızı Tıp Fakültesinde okuyor, doktor olacak, büyük oğlu ise seneye öğretmen tayinlerini bekleyecek. Diğerleri daha küçükler. Onların da hayalleri vardır elbet, annelerini aşan. Annelerini kucaklayan hayalleri vardır.

Hayallerini kızında yaşatan, bir kadın o şimdi. Kızında yaşayan bir kadın. Doktor olmaya adımı kalmış bir kızın annesi. Hayallerine az kaldı. Kızı, doktor olacak.

Biliyorum, bir gün de muhakkak Ankara’ya gidecek. Gidecek ve yarım kalmış bir hayalini daha yaşatacak. Haldun Öğretmen, Ankara’da olmayacak

Demirci’nin Dış Yüzü Çalıştayı…

Ramazan Bayramının ilk günüydü. Demircimizin gelenekselleşmiş kortej halinde yapılan Bayram
Törenimiz, bu kez Belediye Başkanımızın bir organizasyonu ile video konferans yoluyla yapılabildi. O
bayramlaşmanın da davetlileri arasındaydık.
Yaklaşık 16-17 davetlinin iştirak ettiği bu bayramlaşma töreninde, katılımcılara kısa da olsa bir söz
hakkı verilerek bayramlaşmaya katılmaları sağlandı.
Aynı zamanda canlı olarak paylaşımı yapılan bu söyleşiye biz de konukların bayramını kutlayarak
başladık ve Demirci İlköğretmen Okulu Mezunları Derneği Başkanı olarak da, temsil ettiğim insanların
adına konuşma yaptım. Konuşmamızın özü, Dernek olarak Belediye başkanlığına 6 ay önce yazdığımız
ve Demirci Öğretmenler Anıtı yapma girişimimiz ve bu konudaki gelişmeleri öğrenmek, sorgulamaktı.
Sayın Başkan, bu konuda bize bir söz verildiğini, bu sözün de tutulacağını ancak okul civarında bazı
inşaat çalışmalarının başlatıldığından, bunun sonucunun beklenmesi gerektiğini ifade etti.
Biz de kendisine ve ekibine teşekkür ederek konuşmamamızı sonlandırmıştık.
Katılımcılarımızdan biri Demirciden çok sayıda bilim ve ilim adamı çıktığından dem vurunca, ben de
söz isteyip, bu konuda bir Çalıştay yapılmasını önerdim. Ama bu çalıştay, daha önce Demircide yapılan
çalıştaydan farklı olacaktı. Olmalıydı.
Tam olarak ifade ettiğim gibi; Demirci ve Demircili yalnızca Demirciden ve Demircide yaşayan
Demircililerden oluşmamaktadır. Bütün yurtta özellikle de İzmir, Ankara ve İstanbul’da çok sayıda
Demircili vardır ve bu insanlar, gerek sanat, gerek iş, gerek bilim dalında söz sahibidirler. Bunların
Demirci üzerine söyledikleri ve söyleyecekleri önemlidir. Onlar dinlenmeli ve görüşlerine yer
verilmelidir. Bu görüşler neticesinde her konuda bir çıkış yaratabileceğini ifade ettim. Bu çalıştaya
yalnızca Demirci dışında yaşayan Demircililerin davet edilerek yapılması gerektiğini ifade ettim.
Tam da bu sırada söz alan Prof. Nurettin Gülmez Hocam da, çalıştaya destek vererek adını da kendisi
önerdi: Demirci’nin Dış Yüzü Çalıştayı.
Evet, Demircinin dış yüzüne ihtiyacımız vardır. Demircinin dış yüzü görülmeli ve dinlenmelidir.
Sanatta, edebiyatta, iş hayatında, bilim dünyasında, ziraatta, bürokraside, ticarette başarılı, deneyimli
insanlarımız bir araya getirilerek, onların gözünden Demirci dinlenmeli ve görüşleri not alınmalıdır. Bu
görüşler üzerine bilahare çalışılarak, dersler çıkarılmalı, projeler geliştirilmelidir. Demircinin
sorunlarına bir de bu gözle bakılmalıdır. O sorunlara değişik gözle bakılmalıdır.
Bu konuyu çok önemsediğimi, hatta bu konuda ilk girişimimi yıllar yıllar önce dönemin belediye
Başkanıyla yapmaya kalktığımı ve başarısızlığa uğradığımı eski yazılanımın birisinde belirtmiştim.
Niyetimiz asla geçmişi sorgulamak değildir, lakin köklü çözümler yaratmanın yolunun, çözüm
yaratacak köklü yollar bulmak olduğunu bilmeyenlere hatırlatmaktır.

Demircinin Dış Yüzü Çalıştayı, ne yapacaktır?
Demircide doğmuş-büyümüş veya kendini Demircili hisseden insanlarımızdan, Demirci dışında
yaşayan, mesleğinde başarılı, deneyimli olanlarının, Demirci için söyleyecek sözü olanlarının bir araya
getirilmesidir.

Bu insanların, muhtemelen işin kolaylığı açısından Manisa’da veya İzmir’de bir araya getirilerek,
Demircinin sorunları hakkında düşüncelerinin dinlenmesi, çözüm yollarının araştırılmasıdır. Bu
çalıştayın kişiler bazında önceden konuşacakları konu alanları belirlenip, seçilmesinin sağlanarak
tekrarlardan kaçınılması da sağlanabilecektir. Böylelikle de çok değişik konulara el atılması ve
değerlendirilmesi de sağlanmış olacaktır. Esas olan da davet edilecek insanların iştigal konuları ile
sınırlamak ve konuyu belirlemek olmalıdır. Çalıştayın en önemli unsuru, gerek çalıştaya katılanların,
gerekse de çalıştaya izleyici olarak katılacak olanların aktif biçimde sorularıyla destek vermeleri
olmalı, bu ortam da hazırlanmalıdır.
İyi organize olunur ise bir gün içinde başlatılıp, bitirilecek olan Çalıştayın detayları ise önceden
oluşturulacak bir sekretarya ile belirlenmelidir. Ki bu sekretarya aynı zamanda çalıştayı organize
komitesi olarak da görev yapmalı ve yetkilendirilmelidir.
En önemli soru ise çalıştay ne zaman yapılmalıdır? Aslında tek cevap bulunmaktadır; hemen! Ama
bunun olmayacağını, olamayacağını da bilen biri olarak cevabımız, Demircinin Kurtuluş Günü
olmalıdır!