Aslında hep buradayız, lakin vakit cismi göstermeye yetmiyor. Yetmiyor vaktin ve alakanın gücü, ne cisim olmaya ne de cisman bulmaya.
İçimizde akıp gidiyor bir ışığın ürpertici yalnızlığı. Işık cisme dönüşmüyor, yalnızca şevk veriyor, şavk oluyor.
Buradayız yazmaya, çizmeye. Üstelik yeni binlerce kitap edinmiş ve herbirini tek tek severken. İlk kez görürken. Rumca nın ve Ermenice’nin bu toprağın da dillerinden olduğunu her gün binkez şahit olurken.
Nice kitaplar yazılmış olduğuna bu dillerde, bilirken.
Hazırlığımız var bir şeyler daha yazmaya bu konularda. Çok şeyler söylemeye. Fakat vakit cismi göstermeye yetmiyor.
Comments