Bilmem, batyrynda-my-dyr? sana son bir mektubumda ingiliz we fransyzlary allahyn iznile jakynda büsbütün kogağağymyzy, hepsini denize atağağymyzy jazmys idim. bak, söiledijim ne kadar doğru eykdy ! bir ğum’a-günü şabahy idi. zabytymyz jeni bir huğuma hazyr olmamyzy bizlere sert we kalyn bir sesle emr eiledi. sabah namazjmy toplarymyzyn bombardemany ile kyldyk. toplarymyz düsmanyn mewzi’lerini toz we dumana boğdukdan sonra birdenbire her köseden huğum borusu isidildi. biz derhal siperlerimizden basymyzy cykardyk. allah ! allah! dejerek huğuma kojulduk. aman, ja rabbi ! o ne güzel we unudulmaz bir dakyka idi ! askerlerimiz her tarafdan juwalaryndan cykmys tepeji asagy doğru koşarak enijorlardy. derken düşmen makinaly tüfe(n)kler ile, karadan atylan we gemilerden şawrylan top gülleleri ile üzerimize jağmur gibi kursun jağdyrmağa baslady. halbuki biz “ölmek war, dönmek jok !” dejerek we kursuna gülleje hiç bir sei’e aldyrmajarak ileriledik, düşmenin handaklaryna (sprich hendeklerine) atladyk. iste bu dakykadaki manzara hic ta’rif edilemez ! biz silah arkadaslarymyzle “allah ! allah !” deje, süngülerle, jumruklarla, dipliklerle, tepme ile, düşmeni öile bir paraladyk-ki handak (hendek) düsmenin lesleri ile doldu we her taraf kana bojandy. ikinği handakda-da (hendekde-da) jine jüzlerğe ingiliz we fransyzy gebertdik.
