Mayıs’ın yaptığına bakın hele! Bakın şunun yaptığına! Belli ki güzelliğine güvendi haspa, belli ki gençliğine, dinçliğine. Dişiliğine! Mayıs, dişidir. En güzel dişidir. En cilveli, en cevvali! Uzun etekli bir dişi. Uzun boylu, uzun saçlı bir dişi.Upuzun bir dişi.Sandaletli, melon şapkalı bir dişi. Fularlı, halhallı bir dişi. Maviler içinde, kırmızılara sarılmış bir dişi. Yeşiller örtünmüş, sarılar…

Ve aylardan Nisan! En güzel yazılarımı Nisan’a yazdım ben. En güzel iltifatları ona yaptım. En güzel sözlerim  onun içindi hep. O Nisan’dı. Farklıydı. Tazeydi. Renkti. Kokuydu, sesti. Nisan bambaşka bir dünya, renkli bir rüyaydı. Tekti. Nisan korkular büyütmez, hayaller üretirdi. Nisan, hayalleri olan insanlarıydı. Hayaller kurardı, kurdururdu. Nisan yavaş değil,sakin, aceleci değil yatıştırıcıydı. Nisan, bizdendi.…

Mart. Söylenişi kadar sert aslında. Kış mı, bahar mı? Bilemezsiniz asla. Kapalı kutudur. Yalnızdır. Dostu yoktur. Hırçınlığı da ondandır zaten. Mart. Bilindiği gibidir, her dem. Güvenilmez. Bilinmez. Sırt verilir de dayanılmaz. Kıskançlığı da ondandır zaten. Mart. Hissizdir. Duygusuzdur. Şensiz, mutsuzdur. Gülmez, güldürmez. Kabalığı da ondandır zaten. Mart. Acımasız, kalpsizdir. Duygusuz, sorumsuzdur. Acı verir, mutsuz eder.…

Aylardan Şubat. Ayların en küçüğü, güzelliklerin en küçüğü. Ayların en yorgunu, güzelliklerin de. En az doğum yapılan ay. En az evlenilen ay.Her zaman, her yerde en büyük tatil ayı.Kıdem ayı.Kader ayı. Sergi ayı, şölen ayı. Tarlaların, toprakların devşirme ayı. Güzellerin gizlenme ayı, nazlıların saklanma ayı.Çiğdemlerin uyanma ayı.Ah o nergisler.. İzmir’in nergisleri bir de. İşte tam…

Yıl yeni mi? Bilmiyoruz, yıl yeni mi? Yeni bir yıl mı? Yoksa her şey eskisi gibi sürüp gidecek mi? Huzursuz ve mutsuzluk genlerimizde yer bulacak mı? Soğuğun içine karışmış, hatta onunla yeni bir güç bulmuş umutsuzluk ne yapacak? Kaldırımların kalabalıklığı, yolların akmazlığı, sokakların karanlıkları ne olacak? Yerlere tükürmenin, çöpünü ağaç diplerine sokmanın özgürlüğü, hükümranlığını ilan…

İşte bir ay daha. Üstelik beraberinde yepyeni bir yıl da var. Topunu dürüp gönderdiğimiz nice yıllardan biri oldu, geri dönüp bakınca 2017. Oysa nasıl üstümüze üstümüze gelip korkutmuştu bizi. Nasıl saldırmıştı üzerimize üzerimize. Nasıl da yaman, nasıl cevvaldi hatırlayana. Hatırlayana öyle idi elbet. Şimdi hatırlayanı hiç olmayacak onun. Bir kara delikte saklanacak duracak utancından, kahrından…

Günler unutuluyor. Aylar bile. Az kaldı artık, yılları bile unutacağımız günler çok yakın. İşte unuttuk Aralık ayını. Hani yılın son ayını. Son yaramazını. Unuttuk işte. Öncesinde yurt dışında, yepyeni bir dünya içindeydik, umurumuza değildi Aralık, sonrasında da bir tembellik, bir tembellik sorulmasın sebebi. Şimdi mi? Şimdi aklımıza geldi, Aralıksız yıl olmayacağı. Kapının aralık bırakılamayacağı. İlla ki…

Ekim’i kapalı, puslu ve hayli yorgun bir gün içinde evde karşılamak. Ekim’in o mayışmış ilk gününde evde olmak. Yılmak gerekirken, yılmamak. Uyumayı seçerken, uykudan uzak kalmak. Ekim, tam da yazdıklarım gibi; yorgun, puslu ve mayışmış. Biz de belli ki onun esiriyiz. Tutsağıyız. Tutkunuyuz. Seviyoruz onu, ne demeli! Takılıp gidiyoruz ayların peşinden. Dün her şey Eylül’dü…

Öylesine yorgun ki Eylül! Ötesi görülmemiş sıcakların altında ezilmiş Ağustos’un enkazı, üstüne bayram tatili ve bayram.Dahası da ha açıldı, ha açılacak okulların telaşası! Öylesine yorgun hani. Uzanası var, dinlenesi var. Yatıp kalkmayası var. Ne mümkün! Koskoca bir ayın külfeti var omuzlarında. Henüz, dağda bayırda toplanacak, derlenecek meyveler var. Hasatı, bozumu yapılacak ürünler var. İçeri alınacak…