Öylesine yorgun ki Eylül! Ötesi görülmemiş sıcakların altında ezilmiş Ağustos’un enkazı, üstüne bayram tatili ve bayram.Dahası da ha açıldı, ha açılacak okulların telaşası! Öylesine yorgun hani. Uzanası var, dinlenesi var. Yatıp kalkmayası var. Ne mümkün! Koskoca bir ayın külfeti var omuzlarında. Henüz, dağda bayırda toplanacak, derlenecek meyveler var. Hasatı, bozumu yapılacak ürünler var. İçeri alınacak…
Ağustos ayı üzerine yazdıklarım, yazamadıklarım kadar eski ve sıcaktır. Ankara’nın Ağustos ayları, bir tatil başlangıcı ve her şeyden uzaklaşma, yok olma vakti iken, İzmir’de işler biraz sarpa sarmış durumdadır. Bir türlü tatile çıkamama halleridir. Ya da hep tatilde sayıp insanın kendisini, bir şeyi başlatamamasıdır. Başlayamamasıdır. O sıcak, bu sıcak değildir. O kaçış da bu kaçış…
Temmuz deyince vakit, duruyorum. Kımıldamıyorum. Ne olduğunu anlamaya çalışıyorum zamana! Zamana ne oldu? Ne oldu bu zamana? Artık gökyüzü bizden değil artık! Toprak, su ve ağaçlar! Ya bu sıcaklık? Ya, bu akşamlara inen gri bulut! Bizden değil hiç bir şey. Sinema da bizden değil. Romanlar, şiirler de! Odanın birinde sessiz sessiz çalan o müzikte bizden…
Haziran doğumluları severim. Sıcak, renkli, yaratıcı, heyecanlı, konuşkandırlar. Hatta biraz örgütçü, hatta biraz öncüdürler. Ne var ki, bu kadar çok şeyden hangisi olması gerektiğini bir türlü beceremezler. Aynı Haziran’ın kendisi gibi. Öncüdür; yola çıkartmanın, yola dökmenin öncüsüdür Haziran. Örgütçüdür; bir araya gelmekte nazlanan, zorlanan insanları, bir yapıştırır ki birbirlerine. Konuşkandır Haziran. Bütün bir yıl anlatır, anlattırır…
O Mart’ı bile bitirdik baksanıza! Üstelik yazamamışız kendisine ait bir şeyler. Garip bırakmışız. Rüsva etmişiz. O’nun yaptıklarını bilmezmişiz gibi.Bize Semeni çimlendirmeyi unutturdu her şeyden çok.Cemreyi unutturdu. Yazmayı unutturdu. Kadınlar Gününü unutturdu. İşte kapıda 17 Mart, henüz kalem kıpırdamadı. Peşinden Nevruz! Unutuldu her şey. Mart unutturdu! Oysa neler yazardım ben ona? Neler! Bir takvim bile koyamadık.…
İşte bitti bile. Geriye ne kaldı ondan? Günleri tek tek saymak bile nafile, geçmiyor zaman! Şubat dedik , küçülttük onu. İşte bu yüzden küçük kaldı yazımda. Ufacık. Üstelik hiç olmadığı kadar soğuk.
Yeni yıl, dediğiniz ne ki? İşte üzerinden 4 gün geçmiş bile. İşin cıvıltısı, heyecanı ve gizemi 21 Aralık gecesiydi sadece. Gerisi ise bomboş bir hikaye: Aynı günler, aynı işler, aynı insanlar. Tek tük aramıza katılanlar ve aramızdan ayrılanların dışında tabii ki! Sihir o gecedeydi, o gecenin pırıltısındaydı. Hani kendi kendimize yarattığımız bir pırıltı. Işıklı, parıltılı…
Hatırlar mısınız bir zamanlar takvimlerimiz vardı. Her biri güzel ve şirindiler. Çeşit çeşittiler. Duvarlarımızı, salonlarımızı, ceplerimizi ve masalarımızı süslediler. Yanı sıra okumamıza, öğrenmemize ve eğlenmemize de yararlardı. Hani deriz ya, hiç bir şey eskisi gibi değildir diye: İşte önce o takvimleri kaldırdık hayatımızdan, sonra da hiç bir şey eskisine benzemedi. Size eski takvimlerin güzelliğince yeni…
Kasım da bitti artık, Aralık’tayız! Bir o kadar da bir taraftayız: Kışdayız. kardayız, çamurdayız, yağmurdayız. Hepsi bir yana soğuktayız. Ömrümün ilk kışını gördüm İzmir’de. Öyle ya, İzmir benim için tatil ayıydı, yazdı, bahardı.Neşeydi, balda kaymaktı.Bu gün gördüm kışı İzmir’de; Ankara’ydı. Hani Cebeci’de yurttan çıkınca, merdivenlerin üzerine uzanmış soğukla beraber rüzgarın sesine tanık olursun! Hani Etlik’de…
Ve başladı Kasım, kasılarak, yararak.En güzel sıcaklar, en güzel soğuklar ben de diyerek ! Koşarak, delirerek. Olmadı haykırarak.Renklere bürünerek, sesleri büyüterek. Olsa da kokularla arası, onları da uçurarak! Başladı Kasım, coşarak. coşturarak! Soğuklarına esir, güneşlerine tutsak ederek. Kaçamayarak, teslim olarak. Başladı, o kış. Hele İzmir’de şaşırtarak. İlk kışımız başladı bugün İzmir’de.Yine hastalıktan kurtulamayarak! Sorun belli;…