Eyvah ! Eyvah! Yazamaz olduk. Yazmaz olduk. Artık dönüp geriye bakmaz olduk. Önce Face peyda oldu hayatımızda. Her şeyi kolaylaştırdı. Daha kısa cümlelerle, kısa yazılar kullanılır oldu. Beğenilir oldu. Öyle kolaydı ki! Yazıyorsun bir şeyler, gidiyor hedefine hemencecik. Tembelleşiyorsun! Bana en cazip kısa yazması geldi. Hatta kaynak kullanmadan, araştırma yapmadan, ölçmeden, biçmeden yazması. Üstelik o…
İzmirli oluşumuzun üzerinden tamı tamına bir ay geçti. Bu gün de Hızırellez. Bir kutlama gibi algılıyorum her şeyi. İzmir’in bize hoş geldiniz partisi gibi. Yeni bir yaşama, yeni bir umuda sarılma gibi. Yeşillenmek, hayata yeni baştan sarılmak gibi.Yeniden başlamak gibi. Yeni olmak gibi. Baharı başlatmak, yeni baharları düşlemek gibi. Yeni insanlara tanımak, onlara kucak açmak…
Artık 10 gündür İzmir’deyim. On gündür de İzmirliyim. İzmir’de bundan önce bu kadar uzun kalmışlığım ve yaşamışlığım, 1975 yılının yazına ait. Üniversite sınavlarına çalışmak ve devamında da sınava girmek için bulunmuştum.Onun dışında hiç 10 gün ve daha fazlası bir yaşantım olmamıştı İzmir’de. Her ne kadar çocukluk aşkım da olsa İzmir, beni şimdiye değin bu kadar…
İzmir’e varmak ve İzmir’e vurgun olmak üzere çok farklı yazılar kaleme alınabilir. Yazılır da yazılır. Bıkmaz insan vurgun olduğuna varınca, kavuşunca. Ne var ki şimdi vakti değildir. Vakit şimdi, o değildir. Lakin İzmir üstüne bir şeyler de şimdilerde yazılmalıdır. Adı konmalıdır. Ad bulunmalıdır. Yıllar önce bir şair benim adıma dile getirmiş adeta her şeyi. İzmir’i…