“Yiğit olur, mert olur, kahraman olur, Yaman olur Demircinin efeleri yaman hey! Yamçı sırtta, kama belde, martin omuzda Halil Efe, Pehlivan’ağ, Gördes kızı Makbule. Ve Kaymakam Ethem bey..”   Bu güzel dizelerin de  içinde yer aldığı Demirci Efeleri Destanını ve hikâyesini daha önce bir yazımda yazmıştım. Geçen yıl düzenlenen Demirci Akıncıları Çalıştayı’nda da gerek metin…

Nedir bu eski telefon rehberleriyle derdin diyenler olur ise, verilecek cevabımız gayet basittir. Telefon rehberleri ait oldukları dönemin en önemli tanıkları ve ipuçlarıdır. Ait oldukları dönemin aktörlerini canlandırırlar. O dönemi yeniden yaşatırlar, o dönemi canlandırırlar. Yeni bilgilere ipucu oluştururlar. Zaten amacımız da o değil midir? Kaybolup giden değerlere, yitip giden şeylere bir özlem duyma, onların…

İzmirli olmanın en güzel yanlarından biri de Demirci’ye de yakın olmaktır herhalde. İstediğin an hiçbir bir kaydın olmadan yola çıkabilirsin. Ne gidişinin, ne dönüşünün telaşı ve huzursuzluğu olur. Neredeyse günün herhangi bir vaktinde bile gidip- gelebilirsin, Demirciye. Hele yıllar var ki Ankara’dan gidip- gelmelerin stresini ve yorgunluğunu yaşamış olan bizler için, bu gidip gelmeler, adeta…

Toplumların kurumsallaşmasında resmi söylem ve uygulamalar kadar, geleneksel ifadeler ve tutumlar da büyük önem ifade ederler. Çoğu zaman da geleneksel bu ifade ve tutumların, toplum üzerinde daha baskın olduklarına da şahit olunur. Bu geleneksel ifade ve tutumların bir sistematik içinde oluşumları da o bölgenin, o toplumun folklorunu oluştururlar. Köyler, şehirler, kentler, hatta ülkeler de işte…

Demirci Halıkent Bölge Gazetesinde yazılarım yayımlanmaya başlandıktan sonra,  hemşerilerim tarafından Demirci ve Demirci Kültürüne ait çeşitli sohbetlerin ve konuşmaların  içine  de dâhil edilmeye başlandım. Çoğu telefon görüşmesi ve elektronik posta üzerinden mesajlaşma şeklinde geçen bu diyalogların, özünü ise geçmişe özlem duyan nostaljik konular ve geçmişte yaşanmış güzel anılar oluşturuyor. Bu vesileyle henüz yüz yüze gelip…

Demirci Kartpostalları ile ilgili ilk yazımızı, kendi blogumuzda Kasım 2013 Tarihinde yazmışız. O yazının Halıkent Gazetesinde yayımlanma tarihi de buna yakın bir sürede olmalıdır. Yıllarca biriktirdiğim “ Demirci evrakları, kartpostalları, resimleri dosyası”  içinden özenle ayırdığım Demirci Kartpostalları üzerine yazılmıştı o yazım. O vakit, elimde olan yalnızca 3 kartpostal üzerine. Ne var ki o yazımdan sonra…

Biliyoruz ki, alt yapıyı ve ekonomik yapıyı dönüştürmek için tek bir insanının gayreti ve çabası yetersiz, hatta imkansızdır. Bu tür dönüşümler için top yekun bir çaba ve gayret gerekir. Ancak,  eğitim odaklı, kültürel ve mahalli kaynaklı bir yapının dönüştürülmesi için, pekala bir insanın gayreti, çabası ve becerisi yeterli olabilmektedir. Yetebilmektedir. Bugün Demirci’de yaşadıklarımız, sözünü etiğimiz…

Hayattaki ilk mesleğimdi Öğretmenlik. Demirci İlk Öğretmen Okulundan, 1975 yılında mezun olarak hak kazanmıştım bu mesleği.. Yüzlerce arkadaşım ile birlikte aynı gün. Daha da geriye gidince, okulumuzdan  öncesi yıllarda mezun olmuş  büyüğüm binlerce meslektaşımla birlikte. Yada sonrası yıllarda,  farklı  kurumsal yapılaşmalarla dahi olsa,  nihayetinde okulumuzdan mezun olan diğer meslektaşlarımı da sayarsak on binlercesiyle. Net sayısını…

Haftalar öncesi gelirdi bayram Demirci’ye. Sanki öncesinde  hiç yıkanmaz, temizlenmezmiş gibi önce o ahşap evlerin tahtaları divitler ile sarartılır, yıkanır, fırçalanırdı. Perdeler, halılar, divan örtüleri peş peşe sıralarını alır, her biri yeni örtülerine kavuşurlardı. Köşe- bucak silinir, hatta ufak tefek tamirat ve boya işleri araya sıkıştırılırdı. Soba kullanılan ayların bayramlarında, sobalar yeniden gözden- elden geçirilir,…

Şimdiye değin ülkemizde yazılmamış mikro tarih temalarından biri olan “Jeep’in  Sivil Taşımacılıkda Kullanılışı” konusunda, Demircimiz büyük bir kaynaklık teşkil edebilirdi. Edebilirdi diyorum, çünkü şimdi o jeepler kalmadı. O insanlar da… O tarih de. Anıları kaldı mı ki? Oysa sokaklarında ne kadar çok jeep dolaşırdı bir zamanlar Demirci’nin. Ne kadar çok!  Çocukluğumuzun Demircisinin taşlı yollarında gürültülü-…