Ah be Demirci! Ah be Demirci, bir fotoğraf, bir insanı ne kadar etkiler bilir misin? Bilir misin bir fotoğraf insanı nerelere götürür, kimlere götürür? Neler yazdırır insana, neler söyletir? Bir fotoğraf neler anlatır bilir misin? Hele bu sen olunca! Hele bu senin olunca! İşte karşımdasın, o yalın, berrrak ve apaçık halinle! İşte tam karşımdasın. Tablo…
Efendim, biliyorsunuz ben Demirciliyim. Bu gün de yine Demirci’deyim. Demirci, Manisa’nın en küçük ilçelerinden biridir. Dağlar arasında, düz arazisi pek bulunmayan, Merkez iline uzak, kıraç bir coğrafyadır. İşte bu coğrafya, insanlarımızı halıcılığa itmiş, (şimdilerde olmasa da) halı dokumacılığını, el halıcılığını yaygınlaştırmıştır/ mecburi kılmıştır. İşte o yılların şartları da, hala dillerde pelesenk olan “ Ya okuyacaksın,…
Artık yanıltmıyor hiç bir şey beni, tarihin yanılttığı kadar. Aldatmıyor da. Tarih dediğim de korkulası, kaçınılası bir şey değil. Sığınılası bir şey.. Liman gibi. Dost eli, dost evi gibi. Aradığında bulmazsın hiç bir şeyi. Bilmezsin bile aradığını. Sonra? Sonra bir bakarsın, aradığın da yanında. aramadığın da. O misal oldu bizim bu Demirci Bayram Kartları. Beşi…
Değerli meslektaşlarım, Öncelikle, Demirci İlköğretmen Okulu’nun 1975 yılı mezunu olarak, hepinizi içtenlikle selamlıyorum. Çalışma hayatımda her ne kadar öğretmen olarak görev yapmamış sayılsam da, bu süreç zarfında her an okul arkadaşlarımla, ilişkilerimi sıcak ve samimi tutmaya çalıştım. Onlarla olan diyaloglarımı kesmeden hatta artırarak sürdürdüm. Değerli meslektaşlarımın düzenlediği yemek organizasyonlarına katılmaya da özen gösterdim. Benzer etkinlik…
Demirci ‘de Kurban Bayramı, bazı ritüellerin gösterisi gibidir: Önce aile arası bayramlaşma ve hediyeleşme. Ardından kurban kesimi ve paylaşımı. Daha sonra da Bayram Kavurması, ardından da mahalle fırının yakılması ve güveçlerin fırına atılması birbirini izler. Benim payıma düşenler ise Bayram kavurmasıyla, fırının yakılması ve güveçlerin fırına atılması oldu. Kavurma yendi bitti ama fırından çıkan güveçler…
Demirci İlköğretmen Okulu Mezunları Derneği’nin Kuruluşu üzerine, Demirci Halıkent Bölge Gazetesinde yayımlanan söyleşim:
Yine anamın yanındayım. Baba ocağındayım. Evimdeyim. Çocukluğumda tarçın, karanfil, gül kokan yuvamdayım. Geç kalan Yeni Yıl kutlaması için geldiğim Demirci’de,bu kokularla harmanım.
Yine mi kartpostal canım , demeyin sakın. Sakın aklınıza getirmeyin. Meğerse ne kadar çok kartpostalı varmış Demirci’nin? Meğerse ne güzel resimlermiş onlar. Meğerse ne güzel bir şehrimiz varmış bizim. Ne güzel binalar, ne güzel sokaklar, ne güzel yollar, ne güzel otobüs duraklarımız varmış. Ne güzel arabalarımız varmış. Ne güzel insanlarımız varmış meğer! Elime İzmir’in kitapçılarını…
İzmir Life Dergisinin Ağustos 2017 Tarihli nüshasında yayımlanan söyleşimiz, Halıkent Gazetesinde yer aldı. Demirci Halıkent Gazetesinin 25 Ekim 2017 Tarihli baskısında yer alan yayında, söyleşinin çok uzun bir bölümü verilirken, gazeteye yaptığım açıklama da yer buldu.
Demirci İlk Öğretmen Okulu, Demircinin öz kaynaklarının dışında, karşılaştığı en büyük nimetlerden biridir. O, Demircinin itici gücü olan halıcılığın, kadınlarının yaratıcılığı ve çalışkanlığının ve ilave olarak da erkeklerinin topraklarına bağlılıklarının dışındaki, en büyük nimettir. Öğrenim hayatına 1964 yılında başlayarak, yüzlerce kamu görevlisini, binlerce, onbinlerce öğrenciyi- genci- bu topraklara çeken güç, Demircinin ekonomik hayatını şekillendirmiş, sosyal…