Bilen bilir, babamı bundan 49 yıl önce henüz 44 yaşındayken kaybetmiştik. Biz çocukları henüz 15’li yaşları görmemişken. Bizler için acılı bir hikayedir, sancılı hikayedir. Sonrasında da okuma kaygısı, iş kaygısı, çoluk-çocuk kaygısı derken, rahmetli babamızın izini sürmek bir türlü mümkün olamamıştır. Şimdilerde ise kaygılar mı azaldı ne, bu işlerin peşine düştüm. Bundan bir kaç…
17 Mart 1970’den, 17 Mart 2016’ya Biliyorum; anılar yazılmazlar ise unutulacaklar. Anılmayacaklar, yaşamayacaklar. Yaşatılmayacaklar. Eğer yazılmaz ise anılar, kaybolacaklar. Gidecekler, yitecekler. Tıpkı, bu anılara zamanında ev sahipliği yapmış, lakin çoktandır da aramızdan ayrılıp, gidenler gibi. Anılar yazılmazlar ise yazık olacak, bitecek. Yitecek. Ya da anılar, ya da sana anılmak için bırakılanlar, anıldıkları kadar yaşayacaklar. Yeniden…
” 17 Mart 1970’in kırkbeşinci yılı üzerine” Nasıl zordur bir bilseniz hayatta, ansızın yalnız kalıvermek. Yalnız kalmak.Yalnız olmak, yalnız yaşamak. Yalnız yürümek. Yalnız koşmak. Bir düşersen; kalkamazsın. Belki de koşamazsın bir daha asla. Konuşamazsın. Kekelersin, teklersin. Bir yağmur gibi akar her şey başından aşağıya, ıslak,nemli ve yapışkan. Herşeyden utanırsın. Her söz seni bulur, her…
Bugün 17 Mart 2014 : Kırk dört yıl önce, 44 yaşında kaybettiğimiz babamızı özlemle anıyoruz. Yıllar sonra ne demeli, ne yapmalıyım. Nereden başlamalıyım? Hayatta beraber soluduğumuz zamanlardan bahsetmeliyim değil mi? Beraber olduğumuz, beraber yaşadığımız günlerden. Beraber soluklandığımız, anlardan, o demlerden.. Ta baştan! Hani biz çocuklarının doğduğu ilk günlerden. Bir yılın şubat ayının o günü, bir…
Nerden bileyim uyuduğumu? Nerden bileyim böyle ansızın yalnız kalacağımı? Hiç uyanır mıydım? *** Beraberdik. Hep beraber. Bütün aile. Anne-baba ve üç erkek kardeş. Mutfaktayız hepimiz. Demek ki bir kış günü. Sobada yanıyor olmalı. Hava da muhtemelen soğuk ve mutfak da biraz kararmış. Kapısı da kapalı. Herşey gözlerle seçiliyor, ancak işte o odanın kendine has bir…
İşte yine 17 Mart! Yıllar, takvimleri nasıl bir hızla eskitiyor bir bilseniz. Eğer, benim “milad” diye adlandırdığım günden bugüne, üst üste konup sıralansaydı, 42 duvar takvimini kullanıp, bitirmiş olacaktık. Çoğu 12 sayfalık, bir kısmı 6’şar sayfalık, çok ender de olsa rastlananan bir kaç adetlik tek sayfalık tam 42 duvar takvimini. Hani tek sayfalıklarında genellikle kedilerin…
Yine bir Mart ayı. Yine bir Mart günü.Ve yine Mart’larda acının depreşmesi her dem olduğu gibi. Atamamak gibi bu bir şeyi. Benimsemek, içine çekmek gibi. Bünyeden saymak, bünye olmak gibi. Yine bir 17 Mart sabahı. Her 17 Mart’ta azan öksürüğümün asıl sebebi gibi.Atamamak. Nüksetmek. Evet aradığım asıl kelime buydu sanırım. Nüksetmek ! Sanırım her 17…
KIRKBEŞ YIL ÖNCEKİ SÜNNET TÖRENİ Aylardan Ağustos. Nerde olur iseniz olun bu ülkede Ağustos, sıcak ve kavurucu, yakıcı ve bunaltıcı bir aydır. Bu isterseniz Manisa’nın Demirci İlçesinde olsun,ister Ağustos aylarını aynı zamanda “nadek” ayı sayan başka yerler olsun. Demirci’nin rakımının 930 metre civarında oluşu, Ağustos sıcağından sığınalabilecek bir tepenin bulunmasına yeterli bir sebeb değildir. Olamaz. Hatta…
Kırk yıl babasız kalmak.. Babamızın 40’ıncı ölüm yıl dönümü ile kardeşimin Demirci’de mahalli bir gazeteye ilan vermesiyle başladı bütün süreç. Aslında ilki 2005 yılına denk gelen bir ilan daha vardı unutulmayan. Ancak bir yazı yazıp yayımlamak ve eşe dosta yazıyı dağıtmak bu ilana nasip oldu. Öyle ya, 40 yıl başka şeylere da hak kazandırıyor besbelli. Sonra…
Bazı şeyler var hayatta, yaşlandıkça sesleri daha çok çıkıyor. Oysa yaşlanan bir şeyin sesi çıkmaz denilir. Sessiz, sedasızdır onlar. Bir köşede sinmiş kalmışlardır. Görmesen görülmezler, duymasan duyulmazlar. Elleri var uzanmaz, avuçları aşağı düşmüş bulunmaz. İşte böyledir yaşlanan, işte böyledir çok yaşayan. Bazı şeyler var bildiğimiz, durdukları yerde durmuyorlar. Kemiriyorlar, yiyip yok ediyorlar. Yaşlanmış da olsalar,…