17 Mart 1970’den, 17 Mart 2016’ya Biliyorum; anılar yazılmazlar ise unutulacaklar. Anılmayacaklar, yaşamayacaklar. Yaşatılmayacaklar. Eğer yazılmaz ise anılar, kaybolacaklar. Gidecekler, yitecekler. Tıpkı, bu anılara zamanında ev sahipliği yapmış, lakin çoktandır da aramızdan ayrılıp, gidenler gibi. Anılar yazılmazlar ise yazık olacak, bitecek. Yitecek. Ya da anılar, ya da sana anılmak için bırakılanlar, anıldıkları kadar yaşayacaklar. Yeniden…

Bugün 17 Mart 2014 : Kırk dört yıl önce, 44 yaşında kaybettiğimiz babamızı özlemle anıyoruz. Yıllar sonra ne demeli, ne yapmalıyım. Nereden başlamalıyım? Hayatta beraber soluduğumuz zamanlardan bahsetmeliyim değil mi? Beraber olduğumuz, beraber yaşadığımız günlerden. Beraber soluklandığımız, anlardan, o  demlerden.. Ta baştan! Hani biz çocuklarının doğduğu ilk günlerden. Bir yılın şubat ayının o günü, bir…

Nerden bileyim uyuduğumu? Nerden bileyim böyle ansızın yalnız kalacağımı? Hiç uyanır mıydım? *** Beraberdik. Hep beraber. Bütün aile. Anne-baba ve üç erkek kardeş. Mutfaktayız hepimiz. Demek ki bir kış günü. Sobada yanıyor olmalı. Hava da muhtemelen soğuk ve mutfak  da biraz kararmış.  Kapısı da kapalı. Herşey gözlerle seçiliyor, ancak  işte o  odanın  kendine has bir…

İşte yine  17 Mart! Yıllar, takvimleri nasıl bir hızla eskitiyor bir bilseniz. Eğer, benim  “milad” diye adlandırdığım günden bugüne,  üst üste konup sıralansaydı, 42 duvar takvimini kullanıp, bitirmiş olacaktık. Çoğu 12 sayfalık, bir kısmı 6’şar sayfalık, çok ender de olsa rastlananan bir kaç adetlik tek sayfalık tam 42 duvar takvimini. Hani tek sayfalıklarında genellikle kedilerin…

Yine bir Mart ayı. Yine bir Mart günü.Ve yine Mart’larda acının depreşmesi her dem olduğu gibi. Atamamak gibi bu bir şeyi. Benimsemek, içine çekmek gibi. Bünyeden saymak, bünye olmak gibi. Yine bir 17  Mart sabahı. Her 17 Mart’ta azan öksürüğümün asıl sebebi gibi.Atamamak. Nüksetmek. Evet aradığım asıl kelime buydu sanırım. Nüksetmek ! Sanırım her 17…