Bu kez yazmayı değil okumayı ve izlemeyi istedim. Bakalım insanlar Babalar Günü için neler yazacaklar diye! Babaları için neler yazacaklar diye! Oysa Face’deki o yazılar birbirinin aynısıydı.Belki de bir birinin uyarlamaları şeklindeydi. Hani üç aşağı, beş yukarı aynı sözcükler, aynı benzetmeler, aynı ifadeler. Bu yazıların hepsini kompozisyon sınavı sonucu, öğrencilerinden almış ve her birini okuyup…
Ne söylenirse söylensin elbette bir eksiği, fazlası vardır o sözlerin. Hele bazı konularda da kesin bir tarih söylemenin çok da yararlı olduğunu sanmam. Bana daha doğrusu gelir, “ kiraz vakti” doğmuş olmanın, “güzün sonunda” evlenmiş olmanın genel ifadesi. Şimdi söyleyeceklerim de işte o ifadeden güç alıyor zaten. Her ne kadar, mahalli bazda çeşitli kutlamaları görülmüş…
Babalar Günü; günlerin babası. Ayrı bir kokusu var onların. Sert, keskin bir koku. Değişmeyen. Asil ve sıkı. Rüzgar gibi adeta. Yel gibi. Baharına uzak kalmış bir mevsimin ardısıra peşine gider gibi. Hasret dolu. Kucak kucak. Yaman. Toprağın o amansız kuraklığını sular gibi. Hayat verici. Hayat açıcı. Göz yaşları arasında kaybolup gidiveren gülücükler gibi. Her şeyin…
Doğrusu ülkemizde hiç bir gün, Anneler Günü’nün taşıdığı önemi ve heyecanı yakalayamamıştır. Hele Babalar Günü, onunla kıyas bile olmaz. Ben neredeyse Anneler Günü’nü, ulusal gün ve bayramlarla kıyaslar hale gelmişim. Böyle bir günde Babalar Günü ile kıyaslayacak durumda asla olamam. Dileğim Anneler Günü’nün önemi ve değeri hakkında bir şeyler de söylemek değil asla. Dileğim, biz…
“Babalar Günü” geldi, geçti bir kalem laf etmedin diyenler oldu, birkaç gündür. Sanki yazılarımız çok okunur, didiklenirmiş gibi, eksikliklerimiz göze çarpar oldu. Olsun. Zaten iki karım okuyucumuz var, kırmayalım! Bari yazalım.