Çok şükür, 60’ıncı yaşımızı tamamladık bugün. İşin doğrusu kolay da değil hani ! Geriye dönüp baksak, kaç kez ölmüşüzdür, kaç kez yeniden doğmuşuzdur? Nice acıların içine nasıl sevinçler yerleştirmişizdir. Ya da tam tersi! Sevinçlerimizin ucu, bir acıya nasıl da dokunmuştur. Nasıl haykırmış, ne kadar yalvarıp- yakarmışızdır. Yıkılıp, sonrasında yok olmaktan geriye ne hallerde dönmüşüzdür. Hele ki bu memlekette!…
Yaşlandım ben dedikçe; “sus konuşma diyor” eşim-dostum. Ama bilmiyorlar yaşlandım! Ben sussam, yaş susmuyor ki! Yaş, durmuyor ki! Bilmiyorum ne demeli? Ne demeli hayatın bu amansız akıp gidişine! Rehavetine, sakinliğine, uyuşukluğuna. Ya da anlamsız yerde ve zamanda ansızın hızını artırışına, çıkışına, çıldırışına. Ne demeli? Hayat nasıl ifade edilmeli! Bizim yerimize geçen kokular, renkler, tadlar, sesler…
Bilmiyorum ne demeli? Ne demeli hayatın bu amansız akıp gidişine! Rehavetine, sakinliğine, uyuşukluğuna. Ya da anlamsız yerde ve zamanda ansızın hızının artışına, çıkışına, çıldırışına. Ne demeli? Hayat nasıl ifade edilmeli! Bizim yerimize geçen kokular, renkler, tadlar, sesler ve gölgeler nasıl çoğaltılmalı? Ama nasıl! Nasıl yaşanmalı? Sessiz, renksiz bir dünyada mı olmalı hayat? Ya kokular! Ya…
Yine yaş, yeni yaş! Her fasıl yaşlanmanın zorluğunu ve bilinmezliğini sürdürüyoruz. Kah yıldönümlerinde, kah doğum günlerinde. Lakin yeni bir hayata özlem ise hiç bitmiyor. Bu özlem hiç giderilemiyor. Bizimkisi de o misal. Bu gün 57 koca bir yılı geride bırakırken bile; acaba diyoruz. Acaba! Yeniden başlayacak olsam hayata, yine Haziran Ayında doğmak isterim. Neden bilmem;…
Mahzun bir doğum günüydü o gün. Yalnız, üzgün ve de mutsuz. Kadersiz. Sıcak, tozlu ve karmaşık bir Ankara günü. Sokaklar dün geceden kalan kokularla sarmaş-dolaş. Biraz yanık bir et, biraz iç yakmış bir alkol. Nerden çıktı bu kavrulmuş leblebi kokusu da? Yerlere serilmiş gül yaprakları, gazoz kapakları. Kağıtlar, konfetiler içki parçaları. Yıkılıp yerlere serilen çöp…
Meğer ne kadar çok şey yaşanırmış hayatta ! Ya da hayat bir anı, veya her anı da bir hayatmış. Bilmek mümkün değil aslında, şu yaşanan her şey hayat mıdır, yoksa her şey anı mıdır? Asla okunmaz ve anlaşılmaz şeyler yazmak veya tekrarlamak değil amacım. Lakin yine bir anımı yazmaya fırsat yaratmaya çalışmaktayım. Bir fırsat olmalı…
Öyle ya şimdi herkes bu yazıyı bekleyecek. Evet öyle, hiç kimse uyumamış olacak bu yazıyı ilk okumuş olmak adına. Kahveler içilecek, çaylar demlenecek sabahlara değin, uyumamak için. Hatta hırçınlaşacak insanlar, karılarıyla, kocalarıyla kavga edecekler. Ya , yeni sevgililer? Karı yok , koca yok ne diyecekler? Müzik nizamı aşacak, boyna çalacak. Vakit kaybetmeye tahammülü olmayan insanlar,…
Hiç bir 15 Haziran öncesi bu kadar hazırlıksız yakalanmadım. Günler,haftalar öncesi hazır olur beklerdim zamanı. Ancak bu yıl belki de ilk kez bu kadar hazırlıksız, bu kadar cansızım.Heyecansız olduğumu söylemek yalan olur belki ama isteksizim. Yoksa ne eder ne eder muhakkak bir şeyler karalardım. Ne oldu? Belli ki yorgunum. Sergiler bir hayli yordu besbelli. İşler…
Yaklaşık 12 ya da 13 yıldır doğum günlerimde yanımda bulunanlara daha önceden yazıp hazırladığım yazıları dağıtıyorum. Genellikle Öğretmen Okulu anılarına yer verdiğim bu 3-4 sayfalık yazılar, o anda aynı esnada okunur, ben de böbür böbür böbürlenirim. “Dünyanın en çok okunan yazarı şu anda benim” diye. Zaten bir bestseller yazamadık gitti vallahi. Oysa en azından…