Yıl yeni mi?

Bilmiyoruz, yıl yeni mi? Yeni bir yıl mı?

Yoksa her şey eskisi gibi sürüp gidecek mi? Huzursuz ve mutsuzluk genlerimizde yer bulacak mı? Soğuğun içine karışmış, hatta onunla yeni bir güç bulmuş umutsuzluk ne yapacak?

Kaldırımların kalabalıklığı, yolların akmazlığı, sokakların karanlıkları ne olacak? Yerlere tükürmenin, çöpünü ağaç diplerine sokmanın özgürlüğü, hükümranlığını ilan edecek mi?

Her şeyi marketlerde satılır hale getirmenin basit kurnazlığı, insanlarımızı hasta etmeye devam edecek mi? İnsanları, ” cebinden parası alınan zavallılar” haline getirmenin kanunu çıkacak mı?

Ya hastaneler? Bari sıralardan kurtulsak, ya da kanlarımızı geri verseler, evlerimize dönsek ! Ya da bir yolunu bulsalar da, hastalara artık akıllı telefonlar baksa!

Tren gişeleri, yılda zaten iki kez olan karmaşasını, bari gidermiş olsa! Yılda iki kere de olsa, gidebilsek bir yerlere.

Güzel kızlar, ellerindeki telefona eğilmeden yürüse de, yüzlerini görsek! Kendi kendilerine konuşmasalar artık! Gülmeseler! Ah, gülmeseler!

Şu kar da yağacaksa yağsa artık! Rusya’dan gelse de içimize girse! Bir hain, bir ajan gibi sokulsa, gecenin karanlığında. Lapa lapa olsa.

Peki, şu soğukta, hala Mayıs’ın ruhunda kalmış güller ne olacak penceremin dibinde? Gonca gonca birbirine sarılmış pembe güller, kırmızı güller, beyaz güller. Ne olacak bu güller?

İçim kararıyor. İçim yanıyor. Kimler aç kalacak yine bu ayazda? Otogarda, hava limanında, istasyonda.Yolda!

Nasıl da yok oldu, ışıltılı, parıltılı o yılbaşı neonları? Nasıl kayboldu, Kızılay, Bahçeli, Tunalı Hilmi? Yıl başı akşamları! Yıl başı eğlenceleri!

Yaşımızla oynandı belli. Bu genlerimizle artık biz değiliz. İsyanımız bu kadar, artık asla genç değiliz.

Selamsız sefasız günler geçiyoruz, bu kalabalıklar içinde. Yan yana yürürken hatta. Bir çay içerken ayakta!

Bir akıllı telefon, bir yalan -dolan, bir pislik, bir beceriksizlik, bir açlık, bir yokluk. Ah yoksulluk olmasa!

Olmasa ne olurdu ama?

Geriye kalan, hürriyet, adalet, müsavat ve uhuvvet!

Yeni yıl olmasa da!

İşte bir ay daha. Üstelik beraberinde yepyeni bir yıl da var. Topunu dürüp gönderdiğimiz nice yıllardan biri oldu, geri dönüp bakınca 2017. Oysa nasıl üstümüze üstümüze gelip korkutmuştu bizi. Nasıl saldırmıştı üzerimize üzerimize. Nasıl da yaman, nasıl cevvaldi hatırlayana.

Hatırlayana öyle idi elbet. Şimdi hatırlayanı hiç olmayacak onun. Bir kara delikte saklanacak duracak utancından, kahrından ve kıskançlığından.

Şimdi yepyeni bir yılımız var; ufak tefek ama sevimli.

Göreceğiz.

Bir takvim koleksiyoncusu olarak, yeni yılınızı eski bir Ankara Takvimiyle kutlamak istedim. Ne dersiniz?

Ah 1961 ah!